2015/2016 FILIPIJNEN
DAG 1 – MANILLA
Van een volledig in een kerstsfeer opgetrokken Schiphol, zoals we vroeger nog wel eens aantroffen, met zingende kerstbomen en al, is geen sprake meer. Het is half uitgestorven en we vertrekken vanuit een troosteloze in aanbouw zijnde hal. Wel goed voor de wachttijden, geen rijen van kilometers.
DAG 2 – MANILLA
Via Taiwan, want dan kan de KLM de hoge landingsrechten voor lange vluchten op Manilla ontlopen, arriveren we na een rustige vlucht in donker Manilla. We hebben ons net goed en wel in ons hotel geïnstalleerd als het brandalarm af gaat. Mensen, sommigen al in pyjama, komen de deur uit en kijken elkaar schaapachtig aan. Wij pakken toch maar snel onze spullen en gaan naar beneden. Het is loos alarm, de rookmelders gingen af bij een feestje. Maar toch goed om even extra te kijken waar zich de nooduitgangen ook al weer bevonden.
DAG 3 – MANILLA
Het ontbijtbuffet halen we net niet dus moet een Starbucks weer eens redding brengen. Van daaruit wandelen we Manilla in. De erewacht wordt net gewisseld bij een monument in het Rizalpark. Vanuit het park is het niet veel verder naar Intramuros, een oude ommuurde enclave. Auto’s worden zoveel mogelijk geweerd waardoor het hier op zondag bijzonder rustig is. Bruidsparen hebben deze idyllische locatie gekozen om in een van de twee kerken elkaar het jawoord te geven en iedereen is druk bezig elkaar op de gevoelige digitale plaat vast te leggen.
Intramuros kan natuurlijk niet zonder fort. We nemen er even een kijkje voor we ia een brug Chinatown in wandelen. Hier is het gedaan met de rust. En ook is het een stuk minder schoon. Via een andere brug lopen we dit niet echt bijzondere Chinatown weer uit. Langs het water hebben mensen provisorische onderkomens gebouwd van zeil. Maar ook veel mensen slapen gewoon op straat.
In een Australische pub gaan we ’s avonds een hapje eten, her en der omringd door oude mannen met hun jonge Filipijnse aanwinst.
Terug in het hotel wacht ons een ander probleem; het lukt ons niet om ook maar ergens een hotel te vinden rond oud en nieuw. Vakantiestress.
DAG 4 – MANILLA
Bij een reisbureautje doen we een poging om toch nog ergens onderdak te vinden in het noorden maar dat blijkt alleen te kunnen als we bereidt zijn astronomische bedragen neer te tellen voor een kamer in Baguio. Het is niet anders, tijd voor plan B; als we niet in Manilla opgesloten willen blijven. In de hotellobby surfen we nog eens langs de opties op booking.com en in Tagaytay bij de Taal vulkaan ten zuiden van de hoofdstad vinden we een onderkomen. We gaan dan eerst maar eens in een prachtige omgeving de jaarwisseling afwachten en dan zien we wel weer verder.
We maken een wandeling door Manilla waar de grote tegenstellingen tussen arm en rijk goed zichtbaar zijn. Yuppen aan de frappuchino in de Starbucks en om de hoek de mensen die op straat leven of in half ingestorte huizenblokken tussen het puin een optrekje hebben gecreëerd. In de vieze baai nemen de kinderen hun speelse douche.
Door de straten rijden de prachtige jeepney’s; opgepimpte en verlengde jeeps met veel chroom en toeters en bellen die zorgen voor het belangrijkste transport in de stad. Maar wij doen het voorlopig nog met de benenwagen.
DAG 5 – TAGAYTAY
In de hotellobby bij de ingang, waar we al vele malen langsgelopen zijn, blijkt een reisbureautje te zitten en dat hebben we pas gisteravond ontdekt en zo lukt het ineens om een volledige 5-daagse trip naar het noorden te boeken, met auto en chauffeur. Alle vakantiestress is voorbij. Wij gaan drie dagen naar de Taal vulkaan, 55 kilometer ten zuiden van Manilla en als we in het nieuwe jaar terug komen kunnen we op pad.
Voor de 55 kilometer staat wel een ritje van drie uur want de bus moet eerst stapvoets het drukke Manilla uit. Pas de laatste 20 kilometer kan er gewoon gereden worden.
Met een jeepney moeten we nog een stuk terug voor we in ons betegelde onderkomen zijn. We maken een wandeling door Tagaytay en ontdekken achter een drukke rotonde het uitkijkpunt op het prachtige vulkaanlandschap. Enkele bergen in het grote meer. In een zeer mooi koffiehuis even verderop kunnen we nog meer genieten van het prachtige uitzicht.
Terug in het hotel zitten we ’s avonds als enige in het restaurant maar de maaltijd is de beste tot nu toe. Geen laffe hap maar heerlijk gebakken rijst met kip.
DAG 6 – TAGAYTAY
Ons hotel schijnt helemaal volgeboekt maar we zien nauwelijks iemand. Zeer mysterieus, want er is wel veel personeel. Van de spa, noch van het zwembad, noch van de gym lijkt gebruik gemaakt te worden. Het is net of iedereen zich de hele dag op de kamer verborgen houdt en daar ook het eten laat bezorgen.
Wij gaan met een tricycle, een motor met zijspan, of beter gezegd een motor met overdekt ei, de berg af naar Talisay, het dorpje aan het vulkaanmeer. Van daar kun je een boot nemen om een vulkaan te beklimmen. Maar deze traktatie die 40 euro kost laten we aan ons voorbijgaan want we hebben ervaring met het in de hitte beklimmen van bergen, geen slim idee.
Dus bekijken we de activiteit vanaf de waterkant waar het uitzicht prachtig is voor we weer een half uur in een ei gevouwen naar boven rijden.
Bij ons hotel gaan we op zoek naar de Pink Sisters; een herkenningspunt dat iedereen hier kent. Het blijkt een klooster met in het roze geklede nonnen van een orde die oorspronkelijk in Nederland is gesticht. In de bijbehorende kerk kunnen mensen wensenlijstjes schrijven en in een brievenbus stoppen zodat de nonnen via hun draadloze connectie met de heer hiervoor kunnen bidden. Met donaties moet worden voorkomen dat de nonnen dit werk niet kunnen volhouden.
In wederom weer een leeg restaurant nuttigen we de maaltijd. De vooruitzichten op een knallend nieuwjaarsfeest slinken met het uur.
DAG 7 – TAGAYTAY
De plannen voor vandaag kunnen de ijskast in want het is bewolkt en net regent. Er is geen vulkaan te zien. Tegen de middag, als het wat miezert, wagen we een poging. Onder de paraplu wandelen we naar het nieuwe winkelcentrum in de hoop dat er misschien een bioscoop is maar helaas. Dan maar koffie drinken in de propvolle Bag of Beans. De families komen hier met zijn allen lunchen om het oudejaar af te sluiten en het moet gezegd, de kwaliteit van dit restaurant en bakkerij is ongekend. Bij het afrekenen is het meisje achter de kassa ook nog zo vriendelijk om me er op te wijzen dat mijn biljet van 500 peso alleen vandaag nog geldig is. En we hebben er net 20 (200 €) van gepind om geld genoeg voor het ATM-loze noorden te hebben. Belachelijk dat een bank die biljetten nog uitspuugt als ze twee dagen later ongeldig zijn. We hebben een klein probleempje met de feestdagen aanstaande. Maar dan lopen we langs de bank die de boosdoener was, net gesloten om 13.00. De bewakers schudden resoluut het hoofd als ik alsnog naar binnen wil maar ik hou koppig vol. Uiteindelijk komt er een dame naar buiten. Ik beklaag me over het feit dat ze oud geld in hun pinautomaat stoppen en gelukkig geeft ze toe en kunnen we op de valreep nog wisselen. Daarvoor moet onder ogen van iedereen wel de moneybelt open om het vermogen eruit te halen maar het is niet anders. Op het nippertje gered.
De rest van de dag vullen we met films op TV kijken.
In de eetzaal zitten zowaar enkele andere gasten maar als we om 23.00 het “feest” checken zien we slechts enkele kinderen disco’tje spelen dus we vieren het begin van 2016 met het kijken naar het vuurwerk vanaf ons kleine balkonnetje.
DAG 8 – MANILLA
We verlaten ons immer volgeboekte lege hotel en hebben buiten de deur bijna onmiddellijk een bus naar Manilla te pakken. Deze bus heeft wat meer beenruimte dan die van de heenweg en video’s van The Eagles, Bon Jovi en Deep Purple en het kost deze keer maar de helft van de tijd.
In ons Best Western moeten we even wachten voor er een kamer gereed is. ’s Middags nemen we een taxi naar de Chinese begraafplaats, maar helaas, deze is dicht op nieuwjaarsdag. Onze volgende poging betreft een groot warenhuis met een bioscoop, maar daar draaien dan net weer geen leuke films.
Op straat zie ik een vent lopen met een pistool, die hij aan het doorladen lijkt te zijn. Gebeurt dit werkelijk?
We moeten op tijd naar bed want morgen gaan we vroeg op pad hoewel een telefoontje ons een extra half uurtje brengt, vertrek niet om 7.00 maar om 7.30.
DAG 9 – BANAUE
Om 7.30 staat onze gids en chauffeur Mario voor de deur om ons via een lange rit naar Banaue te brengen. De dag begint met een stralend zonnetje maar die verdwijnt al snel als we de bergen van Noord Luzon inrijden. Mario blijkt een fervent Marcos aanhanger en barst geregeld uit in allerlei lofzangen op de tijd toen Marcos nog aan het bewind was. Goede wegen, land voor de rijstboeren, discipline en gezag. Als het niet meer vol te houden is geraken we toch in verhitte discussies over mensenrechten, 20 jaar staat van beleg en ongekende corruptie.
Na de lunch neemt de regen toe en wordt het zicht steeds slechter hoog in de bergen dus erg aangenaam is het tochtje niet. Tegen 4 uur bereiken we gelukkig Banaue Hotel waar onze namen al als welkom op een doek gespeld zijn. In een gigantische hal met Oostblok uitstraling checken we in.
Er is nog tijd voor een klein rondje om wat rijstvelden in de mist te zien voor we in een andere enorme zaal gaan dineren. Omdat de kamers geen TV en wifi hebben zit iedereen in de centrale hal te facebooken en te skypen, vooral om dat van een aangekondigde culturele show geen spoor te bekennen is.
DAG 10 – BANAUE
Je hebt een gids en een auto, maar lokaal wordt hij ingewisseld voor een andere gids en auto met chauffeur. Maar het zijn twee leuke jongens dus we klagen niet. Het is een prachtige dag. We genieten van de huizen op hoge palen die tegen de bergwand zijn aangeplakt en cirkelen steeds hoger tot de weg ophoudt en we via een glibberig pad moeten afdalen naar Batad. En niemand heeft teveel gezegd, Het uitzicht op de rijstterrassen in de vorm van een enorm amfitheater zijn ongeëvenaard en het is met recht het 8ste wereldwonder en een Unesco werelderfgoed.
Of het dat nog lang zal blijven is de vraag want het lijkt er op dat de jonge generatie er niet op zit te wachten dit beulswerk in de toekomst te willen blijven doen. Want rijk wordt je niet via deze manier van rijstbouw. We klauteren via de zijkant van de terrassen omhoog om een totaal overzicht te krijgen op het hele dal. In het midden een klein dorpje vanwaar de muurtjes van de rijstvelden het omcirkelen tot hoog tegen de bergwanden. Het stilstaande water reflecteert de lucht er boven als in een gebroken spiegel. Het kost een paar zweetdruppels maar dan heb je ook een adembenemend uitzicht. In het dorpje waar je het dal binnenkomt bevind zich natuurlijk ook het restaurant met het beste uitzicht ter wereld. Hier lunchen we voor we terug gaan naar Banaue waar de tegen de bergwand hangende huizen in het groot te zien zijn, tot 5 a 6 verdiepingen aan toe.
Mario hervat zijn dienst en brengt ons naar de uitkijkpunten van Banaue zelf. De oudjes uit het dorp verdienen een zakcentje door zich traditioneel uit te dossen en op de foto te gaan, blijkbaar een noodzakelijke oudedagsvoorziening. Sommigen lijken het niet heel lang meer te gaan volhouden in de modellen business.
In Banaue zelf is het een drukte van belang met Jeepney’s, motoren en bussen.
’s Avonds na het diner is er een ander blik oudjes losgetrokken die een culturele show verzorgen met uitleg over oude rituelen, dansen en gezangen. En ook hier geen jongeren die zich aangesproken voelen om het van hun opa’s en oma’s over te nemen.
DAG 11 – SAGADA
Het is weer een stralende dag als we hoog door de bergen naar Bontoc rijden. Onderweg passeren we nog een prachtig rijstterras bij Bay-Yo. In Bontoc brengen we een bezoekje aan het museum waar ze prachtige zwart wit foto’s hebben uit de vorige eeuw die een inkijkje geven in de gebruiken en tradities van de stammen in de bergen. Vanuit Bontoc is het nog een klein stukje naar Sagada. We laten onze bagage achter in een guesthouse en gaan op pad voor een bizarre rariteit hier, hangende doodskisten. Tegen de rotswand geplakt hangen hier de kisten als zwaluwnestjes. De oudste kisten zijn het kleinst omdat daarin de doden in foetushouding liggen.
Aan de andere kant van Sagada zien we nog een wand met kisten maar ze hebben hier in Sagada nog een andere variatie op de lijkbezorging, kisten opgestapeld in de ingang van een grot. Stapels van 5 of 6 hoog staan in rijen langs de muren gegroepeerd als in een opslagplaats. Sommige deksels mooi bewerkt met figuren van hagedissen. Andere kisten hebben al gaten waardoor de beenderen te zien zijn.
Naast de weg ligt nog een slecht zichtbare grotopening voor de kisten van overleden jonge moeders (althans volgens de niet al te betrouwbare jongeman die we verplicht als gids hebben meegekregen).
’s Avonds vinden we in Sagada een leuk restaurantje maar als we weer buitenkomen is het stadje al op slot. Ook in het hotel is er alles aan gedaan om iedereen op tijd naar bed te krijgen alleen zijn de kamers zo gehorig dat je voor het slapen gaan nog verhalen in allerlei talen kunt volgen.
DAG 12 – BAGUIO
De verhalen beginnen weer om 5 uur ’s morgens, toch lukt het ons om het opstaan tot 7 uur te rekken. Een apparaat van “German Quality” moet voor warm water in de douche zorgen maar waarschijnlijk is alleen de sticker Duits.
We dalen weer af uit Sagada om op weg te gaan naar Baguio. Onderweg gaan de rijstterrassen langzaam over in groenteterrassen maar de schaal en het uitzicht blijft onverminderd imposant, Onderweg, in de buurt van Kabayan bezoeken we de Timbac grot. 3,5 km via een smal weggetje tot boven op een berg waar we achter een jongedame met sleutel aan moeten, de vele trappen af naar een hek, waarachter een stukje verder een grot. Hier liggen een stuk of 10 doodskisten. Nonchalant schuift onze gids er een aantal open om de mummies te laten zien die in de kisten liggen. Niet in al te beste staat, maar toch. Een kleine mummie van een baby is nog het best bewaard gebleven. Het is een kleine grot dus we moeten er weer uit klauteren, een bizarre plek. Het verhaal gaat dat de doden als het ware gerookt werden om ze te conserveren.
Baguio is vergroeid met La Trinidad, een zeer drukke stad met huizen hoog opgestapeld tegen de bergen. In Baguio is het wat weidser en groener maar ook daar maakt een onafgebroken stroom verkeer snel een eind aan iedere illusie van een frisse stad in de bergen. We wagen een poging tot een wandeling maar gaan snel terug door de onaangename hectiek en ruilen dat in voor de rust van de hotelkamer.
DAG 13 – VIGAN
Nog even door de mierenhoop van Baguio en dan de berg af naar de kust. Wederom prachtig weer dus we kunnen al van veraf de zee zien.
Als we gaan lunchen krijgen we een zwartgeblakerde kipburger voorgeschoteld waardoor we weer eens vroegtijdig een restaurant verlaten, bijkomend probleem is alleen dat onze chauffeur ergens anders is gaan eten maar gelukkig is onze Mario snel terug zodat we bij de Mac de schade kunnen herstellen. In sommige landen is de McDonald’s toch echt soms je enige redding.
Mario moet ook nog even langs bij zijn ouders die in deze streek wonen. Ze blijken een leuk huis te hebben als we ze ook even begroeten voor we onze reis voortzetten.
In Santa Maria bekijken we de oude kerk uit de 18e eeuw, ook al een Unesco monument en inderdaad prachtig.
De trip gaat verder naar Vigan waar we na 5 dagen afscheid nemen van de man die elke dag even een lofzang zong op voormalig president Ferdinand Marcos. Hij moet nog terug naar Manilla terwijl wij ons nestelen in een prachtig oud hotel in Vigan. We lopen een rondje door het oude centrum wat een zeer Spaanse uitstraling heeft. Mooie oude huizen met houten panelen en bewerkte dakranden. Maar qua onderhoud is het allemaal niet al te best.
Om half acht is er een spectaculaire watershow bij het waterorgel in de fonteinen voor de kathedraal. Met zoiets kun je al het vuurwerk onmiddellijk afschaffen want dit geeft een veel mooier effect. Heel Vigan is uitgelopen voor de dagelijkse show. We vinden op straat een terrasje waar je heerlijk kunt eten terwijl de paardenkarren voorbij trekken. We krijgen gezelschap van Jon, een Ier, die bezig is aan een poging 100 landen te bezoeken. We zagen hem deze trip al een aantal keren op dezelfde route. Hij gaat vanaf hier op weg naar Brunei, wij houden het wat simpeler in een poging Noord Luzon te bereiken.
DAG 14 – PAGUDPUD
Het is lang wachten in het busstation van Vigan voor we weg kunnen. Het wachten lijkt even vrolijk onderbroken te worden als we een muziekkorps aan horen komen dat de “Green, green grass of home”speelt maar het blijkt een begrafenisstoet te zijn zoals ze dat ook doen in New Orleans. Kompleet met transparante lijkkoets getrokken door een paard.
Wij gaan om elf uur op weg naar Laoag maar daar stokt na twee uur de reis weer. Er gaat voorlopig geen bus naar Pagudpud, misschien bij een ander busstation in de stad? Maar we hebben geluk. 2 Filipijnse verpleegsters uit Koeweit, op vakantie in eigen land met hun moeder, gaan naar hetzelfde hotel als wij dus we kunnen samen een busje huren en zo zijn we snel weer onderweg. Het hotel in Pagudpud heeft een kitsch kamertje op de derde verdieping waar we totaal niet blij mee zijn. Maar het is geen probleem om te switchen naar het naastgelegen hotel waar we ineens een suite hebben.
We maken een wandeling langs het witte, met palmbomen omzoomde strand (wel ontsiert door een aantal windmolens op een berg) maar als mijn vrouw in een grote doorn trapt die diep in haar voet steekt is het over met de pret. Het lijkt mee te vallen maar dat is afwachten.
De golven beuken er lekker op los als we ’s avonds aan het strand een visje eten maar rond negen uur gaat het strandleven hier als een nachtkaars uit.
DAG 15 – PAGUDPUD
Mijn vrouw heeft nog last van haar voet en ook nog buikpijn sinds gisteren, het is bewolkt, de zee is ruw, dus van lekker zwemmen en tropische snorkelavonturen komt niets. In plaats daarvan kijken we Pretty Woman op HBO.
’s Middags klaart het iets op als we gaan lunchen. Bijzonder is dat hier overal “ladyboys” aan het werk zijn, zonder enig probleem. Lippenstiftje op, oorbellen in en een kort rokje aan en geen haan die er naar kraait.
We wagen ons aan een wandeling en zien de simpele hutjes met palmbladeren als dak waarin sommige mensen net buiten de hotelzone leven, het is maar een dunne schil waarin de luxe voor de toerist begint. Hier zijn het de meest simpele winkeltjes, kleine hokjes tussen de rijstvelden.
’s Avonds keren we terug naar HBO. Dit strandavontuur is niet helemaal gelukt.
DAG 16 – VIGAN
Het weer is rustig en zonnig net nu we weg gaan, zul je altijd zien. Maar we ontsnappen niet zo maar, we moeten eerst als bijzonderheid op de foto met de ladyboy en zijn/haar collega’s. Natuurlijk schudt ze even verleidelijk het haar los voor de foto.
Met alle bagage hebben we 2 motoren nodig om bij het busstationnetje van Pagudpud te komen en niet veel later zijn we alweer op weg naar Vigan. 2 begrafenisstoeten voorafgegaan door koperwerk houden ons even op maar daarna zijn we in 4 uur, via Laoag, terug in Vigan.
In het gekozen hotel moeten we even mopperen om in plaats van een zolderkamer een mooiere kamer te krijgen en dan kunnen we weer gaan genieten van de gezellige sfeer van Vigan, een uitzondering op Luzon. Paardenkarren, veel mensen op straat, terrasjes buiten, oude Spaanse panden en watershows.
Terug bij het hotel ontmoeten we een stel dat we al eerder waren tegengekomen zodat we naar hartenlust reiservaringen kunnen uitwisselen.
DAG 17 – VIGAN
Na het ontbijt kiezen we alle zijstraten en omwegen rondom het centrum om zoveel mogelijk sfeer van de zondag in Vigan op te snuiven. Een man is op een bamboevlot in de rivier aan het vissen, mannen werken aan hun bromfietsen voor het huis, maar de grote massa is natuurlijk te vinden in de kathedraal voor de mis. In afwachting van de kerkgangers staan rijen paardenkarren al klaar.
Na de middag doen we nog een halfslachtige poging om even naar het strand te gaan maar het vooruitzicht van 25 minuten in een motor-ei doet ons er vanaf zien. We wijken uit naar het hotelterras voor we het ’s avonds weer inwisselen voor onze vaste positie bij Café Leona. De mensen trekken aan ons voorbij, voornamelijk druk doende met het maken van selfies, al dan niet met een geavanceerde selfiestick. Het weekend is voorbij dus al vroeg droogt de stroom voetgangers op en is Vigan klaar voor de nacht.
DAG 18 – SAN JUAN
In een redelijk chique bus rijden we van Vigan in iets meer dan drie uur naar San Juan terwijl Arnold en Sylvester op TV uit een gevangenis proberen te ontsnappen. Met een tricycle gaan we verder naar het Kahuna Beach Resort voor nog een kleine dosis zon, zee en strand hoewel we de zee snel vervangen voor zwembad als we op onze kamer waarschuwingen vinden tegen kwallen. Die willen we hier niet tegenkomen.
Het bericht dat David Bowie overleden is aan kanker terwijl net voor het weekend zijn nieuwste album uitkwam komt als een schok en maakt de bijbehorende video “Lazarus” wat pregnant. Een kunstenaar van het kaliber Warhol is niet meer en wij levenden kunnen weinig anders dan de volgende maaltijd bestellen.
Op zee wordt er met groen licht gevist om te zorgen dat er eten is.
De hotels hier hebben vrijwel allemaal filmkanalen dus we kunnen tot besluit nog weer een aantal blockbusters toevoegen.
DAG 19 – SAN JUAN
Ontbijten met uitzicht op zee is altijd goed, zeker in een trendy resort. Als de maag gevuld is maken we een lange wandeling langs het strand. Ergens zijn ze al bezig allemaal witte stoelen en tafels te plaatsen voor een bruiloft die vanavond gevierd gaat worden en dat levert een beeld op waar Cristo zijn vingers bij zou aflikken. Ingepakt meubilair op een eindeloos leeg strand. Alle strandhotels zijn in afwachting van de weekend invasie maar nu is alles nog in diepe rust.
’s Middags gaan we, zoals dat hoort, aan het zwembad liggen om ons aan de literatuur of het zwemmen te wijden tot ons het diner wacht op dezelfde plek als vanochtend het ontbijt, alleen nu met wat luidere muziek.
DAG 20 – MANILLA
We verlaten ons vakantieparadijsje om terug te gaan naar Manilla maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Het is niet meer dan 250 kilometer maar dat zegt hier op de Filippijnen niets. We hebben een taxi naar het busstation in San Fernando en daar stopt vrij snel een bus, maar die zit zo vol dat we die wijselijk voorbij laten gaan. Een half uur later is er een lege bus waarin we mooi voorin kunnen zitten. En dan begint de eindeloze zigzag rit over de drukke, enige weg naar Manilla.
Overal en altijd langzamer verkeer in de vorm van Jeepney’s, tricycles en vrachtverkeer. Dan wordt er ook nog twee keer gestopt om de buschauffeur bij te laten komen van al dat geslinger en als hij eindelijk op het gas kan trappen op de snelweg voor Manilla wordt hij van de weg gehaald en krijgt een bekeuring voor te hard rijden. En dan is er nog een uur nodig om Manilla in de avondspits binnen te komen. We hebben er acht uur over gedaan en als toetje nog een uur in de taxi van Cubao naar Pasay waar ons hotel is. De rit kost trouwens maar 5 euro dus je krijgt wel waar voor je geld.
Tijd om nog snel wat te eten en dan geloven we het verder wel voor vandaag.
DAG 21 – MANILLA
Op een zeer vieze kruising vinden we een Starbucks voor een ontbijtje maar je moet wel verplicht binnen blijven om niet om te komen in de uitlaatgassen. Maar we ontkomen niet aan de chaos, we moeten toch een taxi in om ergens te komen. Ineens wordt duidelijk waarom de eeuwige rust op het Chinese kerkhof zo slecht nog niet is, het lijkt de enige plek in Manilla waar je kunt ontkomen aan de herrie en de drukte. Een leuke oude man biedt zich als gids aan en met hem dwalen we in de brandende hitte over het immense terrein. De meest bizarre mausoleums zijn hier gebouwd, sommigen met toilet en douche voor als de familie de graven komt verzorgen of de doden herdenken.
Voor 25 jaar huurt of bouwt men een paleisje waarna het contract verlengd moet worden, want anders verhuizen de beenderen naar de grote muur. Er treedt hier en daar al leegstand op. Alle geloven en architectuurstijlen lopen hier dwars door elkaar. Chinese tempels, modernistische bouwsels, pseudokerken voor de katholieke Chinees of een huis met balkons als de familie van het uitzicht wil genieten. En de staalmagnaat heeft natuurlijk een roestvrij stalen tombe.
We nemen een taxi terug en het begint ons op te vallen dat veel taxi’s hier de radio op de “uitvaartzender” hebben staan. Live uitgezonden begrafenissen waar de familieleden de overledene roemen, onderbroken door gezang. Enigszins morbide in dit drukke verkeer.
We nemen een kijkje in het Cultureel Centrum van Manilla, een prachtig modern gebouw aan het water dat een aantal galerietjes en exposities herbergt.
Als we terug lopen is er bij een Chinese tempel een hele voorstelling aan de gang. In vol ornaat, met maskers en aanplakbaarden. Terwijl het orkestje speelt wordt er gedanst en gedeclameerd. Raar om tegenaan te lopen in een wat viezige drukke straat.
’s Avonds gaan we naar het buurtje van ons eerdere hotel om op een iets leukere plek wat te eten want waar we nu zitten is het voornamelijk druk met verkeer.
DAG 21 – MANILLA – AMSTERDAM
We nemen een ontbijtje bij de Starbucks aan het water voor we ter afsluiting het museum voor moderne kunst in Manilla bezoeken. Er is een prachtige expositie van BenCab, een Filipijnse kunstenaar, die zeer bijzonder werk heeft gemaakt van internationale allure. En dan is het tijd om te vertrekken naar het vliegveld.
Tijdens de vlucht krijgt mijn vrouw het aan de stok met een oudere stewardess. Op de vlucht naar Taipei en daarna naar Amsterdam krijgen we exact dezelfde maaltijd en ’s ochtends krijgt ze niet het gewenste ontbijtje. Als ze daarover klaagt krijgt ze toegevoegd dat als ze nog langer zeurt ze helemaal niets krijgt. Geschrokken van zichzelf komt de stewardess daarna uitgebreid excuses aanbieden, het gewenste ontbijtje brengen, er moet geknuffeld worden en er zijn miniatuur Amsterdamse huisjes en reis toilettasjes ter genoegdoening.
State visits - De staatsbezoeken 
Een gedachte over “2015/2016 FILIPIJNEN”