2010 USA

DAG 1 – SAN FRANCISCO

De vliegtuigstoelen waren niet bij de KLM via internet te reserveren want het Amerikaanse visa waiver programma leek het te blokkeren. Als ik dat check lijkt de waiver van mijn vrouw niet meer goed. Dan maar bellen voor twee stoelen naast elkaar, dat lukt, maar ze geven geen garantie. Opnieuw de waiver aangevraagd. Alles lijkt ok maar als we ’s morgens willen inchecken heb ik een probleem en moet naar een speciale balie. Resultaat is uiteindelijk een stoel op 18 en een stoel op 39. Pas na ontzettend veel gedoe en net voor we het vliegtuig in gaan hebben we 2 stoelen naast elkaar. KLM doet steeds meer moeite om op Ryan Air te lijken, alleen dan veel duurder.

De vlucht is met Delta en gaat eerst naar Minneanapolis. Daar allemaal superaardige mensen en we zijn zo het land binnen, geen urenlange rijen zoals ooit in Miami. Dan volgt nog 4 uur vliegen naar San Francisco waar we met de BART trein zo in het centrum zijn en in de straat van ons hotel. We proberen naar het hotel te wandelen maar de lengte van de straat en de dronkenlappen op elke straathoek bij de licorstore doen ons besluiten toch maar een taxi te nemen en zo arriveren we in de Rodeway Inn. Een motel midden in de stad waar de portier ons door een loketje alles doet toekomen, hij komt zijn hok niet uit. De kamers zijn gebouwd boven de parkeerplaats alleen hebben wij nog geen auto om te stallen. In de grocerystore, mét bewaking, slaan we wat proviand in zodat we kunnen beginnen met het verwerken van 9 uur tijdsverschil.

DAG 2 – SAN FRANCISCO

De Amerikanen hebben een natuurlijke manier om net te doen alsof ze je al jaren kennen en daardoor voel je je meteen welkom, zoals in de koffietent waar we iets van een ontbijt nuttigen. Heerlijke verse koffie, maar zeer vette croissants. Gelukkig gaan we heel San Francisco te voet doorkruisen dus dat compenseert de overdosis calorieën.

We lopen richting Union Square en de drankwinkels gaan langzaam over in kunstgaleries. In een ervan zijn mooie foto’s uit de sixties te zien van de Beatles, de Stones, de Who, David Bowey en Janis Joplin. Op Union Square komen de traditionele trams de typische heuvels van San Francisco afstuiteren.

We doorkruisen Chinatown waar alles te koop is waar je in China zelf dagen voor moet zoeken. We lopen verder langs de pieren aan het water en overal komen we de rare mensen tegen die niet in het systeem passen, of misschien juist typisch zijn voor het systeem; zwervers en excentriekelingen die het straatbeeld kleuren. Allerlei antieke trams, zelfs Italiaanse, rijden rond.

’s Avonds gaan we gewoontegetrouw in een restaurant zitten maar we beseffen dat we door de jetlag totaal geen zin hebben om “midden in de nacht” nog te eten. Dus onze eerste restaurant exit is al weer een feit. Met wat snelle frietjes nestelen we ons in onze kamer en doen onze best een film uit te kijken.

DAG 3 – SAN FRANCISCO

In de Vietnamese straat vinden we een betere ontbijtplek met normale broodjes. Na het ontbijt lopen we naar Alamo square waar 6 Victoriaanse huizen de trekpleister zijn. De hele buurt lijkt misplaatst in deze grote stad. Alles vrij laag en ruim opgezet en vergeven van de borden met wat allemaal wel of niet mag.

In Fillmore Street is de zondagochtend wat levendiger als de Hawaiaanse gemeenschap op een straathoek feest viert met een band en hula dansers. Iets verderop een Mexicaan waar we heerlijk lunchen. Daarna is het heuvel op, heuvel af door de wat rijkere wijken richting de Golden Gate Bridge. Iedereen bouwt hier wat hij wil, Hans en Grietje huizen staan zij aan zij met Franse chateau’s, Engelse landhuizen en een verdwaalde modernistische kubus. Gelukkig alles netjes naast elkaar zodat het toch nog enige samenhang lijkt te hebben.

Als we in de buurt van de jachthaven komen besluiten we dat we dicht genoeg bij de Golden Gate zijn. De hondenclub is druk bezig met Deense doggen en Ierse wolfshonden en anderen zijn druk bezig met de zondagse picknick. Wij zijn na alle kilometers toe aan een filmpje op onze hotelkamer.

DAG 4 – SAN FRANCISCO

Schuin tegenover ons hotel begint de maandag met anti abortus demonstranten voor een kliniek. Beelden van Jezus en Maria, foto’s van geaborteerde baby’s en een pastoor in vol ornaat. De tegenpartij in rode hesjes op wacht om ongewenst zwangere vrouwen zo snel mogelijk naar binnen te loodsen. Hier in San Francisco gaat het er nog gemoedelijk aan toe, in andere staten zal het minder vreedzaam gaan.

We maken weer onze lange wandeling midden door de stad want we willen naar het gevangeniseiland Alcatraz maar als we bij de steiger komen waar de boten vertrekken blijkt het voor zeker een week uitverkocht dus daar zijn we snel klaar mee.

Als alternatief voor Alcatraz kiezen we voor het Modern Art Museum in een mooi gebouw van Mario Botha. En zo schuifelen we weer langs Klee, Mondriaan, Lichtenstein, Warhol, Picasso, Rothko, Pollock en Braque. De alledaagse kunst bekijken we in een shoarmazaak waar we naast een travo en een man in rok zitten. San Francisco herbergt vele paradijsvogels met een ghetto rond ons hotel in Eddystreet. Als we dat gebied naderen stijgt het gehalte flippo’s op straat aanmerkelijk. Misschien door de vele drankwinkels hier of de opvang. Het is niet helemaal duidelijk maar de diversiteit van de menselijke soort is hier uitzonderlijk. Darwin had hier zeker een kijkje willen nemen.

DAG 5 – SANTA CRUZ

Gisteren hadden we al een rij voor autoverhuur Alamo gezien dus we zijn voorbereid op een uur wachten. Binnen begint het gebruikelijke gezeur over een grotere auto en allerlei extra’s. We laten ons een wegenwacht verzekering aansmeren omdat “98%” dat doet, maar we blijven vasthouden aan de door ons gereserveerde kleine auto. Die hebben ze natuurlijk niet en zo krijg je toch een grote auto voor hetzelfde geld. Je krijgt nooit wat je reserveert, maar gelukkig meestal wel iets beters. Wij krijgen een Toyota Corola en in heuvelachtig San Francisco worden we met de voor ons onbekende automaat meteen in het diepe gegooid. We slagen er wonderwel in om in één keer de weg uit de stad te vinden en de prachtige kustweg richting Santa Cruz op te draaien.

In Santa Cruz nemen we een motel, de Sunset Inn, waarna we 3 kilometer naar het strand lopen waar een grote pier in zee steekt. Zeeleeuwen hebben een steiger in bezit genomen waarop we ze van zeer dichtbij kunnen bewonderen. Andere exemplaren liggen op de houten balken onder de pier, samen met grote zeesterren die aan de staanders geplakt zitten.

Op het strand een grote kermis die al sinds ongeveer 1900 voor vertier zorgt. Een prachtige oude houten achtbaan, een mooie zweefmolen en kabelbaan.

’s Avonds dineren we op de pier en maken ons 1e flesje Californische wijn soldaat voor we terug wandelen naar ons motel. Onderweg steken 2 wasberen vlak voor ons de straat over dus onze score “wildlife” is niet slecht vandaag.

DAG 6 – MERCED

Het ontbijt bestaat uit cake met koffie dus we halen eerst wat tosti’s bij de bakkerij aan de overkant. Dan de spullen in onze limo waarna we een aantal miles terug rijden langs de kust voor het Ano Nuevo reservaat waar monsterlijk grote zee olifanten op ons liggen te wachten. Maar om ze te bereiken moeten we eerst een uurtje door prachtig kust- en duinlandschap wandelen. De enorme beesten liggen als grote rotsblokken op het strand en de heren die in het water vertoeven kunnen niks beters bedenken dan elkaar de hele tijd te trakteren op kopstoten. Geen wonder dat je dan zo’n lelijke kop krijgt.

Aan het eind van de middag beginnen we pas aan onze tocht naar Merced via veel Spaanse dorpen en stadjes als bijvoorbeeld Los Banos. Na de zee volgen eerst de bergen en daarna eindeloos landbouwgebied, de highway 152 snijdt er dwars doorheen. In Merced zelf zien we geen hotels maar we worden naar Motel Drive gestuurd waar ze in een bosje bij elkaar liggen. En het steakhouse ligt ernaast. Als je niet weer de auto in wilt is dat de enige optie en als je wijn bij het eten nog meer.

DAG 7 – BISHOP

We gooien de tank vol voor amper 30 dollar en we zijn weer onderweg. Na een uur rijden bereiken we het Yosemite National Park waar we langzaam naar grote hoogte stijgen. Massief granieten wanden doemen op, grote watervallen, diepe valleien en overal vergezichten die op een foto aan de muur als ultra kitsch gelden maar in het echt fabuleus zijn. Net als de Amerikanen doen stoppen we ontelbare keren om alles goed te bekijken. Aan het eind van de middag komen we aan de andere kant van het park uit en rijden door naar Mono Lake. De omgeving heeft net in de brand gestaan dus overal patrouilleren nog brandweerlieden. Wij lopen naar de waterkant van het vulkanische meer waar grillige puimsteen formaties een bizar magisch landschap vormen.

Nog een uur rijden naar Bishop waar we in de straatwand met de gebruikelijke ketens als Starbucks, KFC, McDonald’s, Taco Bell, Burger King een hotel zoeken. Motel 6 blijkt niet de meest gelukkige keus nu we een paar dagen beter gewend zijn. Geen koffie op de kamer en geen ontbijt voor toch ongeveer dezelfde prijs. Maar we doen het er maar 1 nachtje mee.

Mono Lake

Met het eten lukt het wel om te ontsnappen aan de ketens, bij de enige Chinees in Bishop. Terwijl wij onze fried rice eten raast het verkeer ondertussen door de enige straat die er toe doet in Bishop.

DAG 8 – PAHRUMP

We slaan een extra “gallon” water in voor de te verwachten bakoven en dan rijden we toch lichtelijk ongerust Death Valley in want één ding wat je hier niet wilt is pech met de auto krijgen. En bordjes die je vertellen de komende miles je airco uit te zetten omdat je anders misschien je motor in de vernieling helpt maken je er ook niet geruster op. In het laatste wegrestaurant voor we echt de Valley in rijden hebben we nog even het domme idee de ergste middaghitte af te wachten, maar het wordt alleen nog maar warmer. De temperatuur in de auto schommelt eerst nog net onder de 100˚F (rond de 40 ˚C) maar stijgt midden in Death Valley al snel naar ons record van de dag van 122 ˚F (rond de 50 ˚C). Als je uit de auto stapt blaast een droge warme wind alle zweet van je lichaam. De boodschap is snel duidelijk, zoveel mogelijk in de auto blijven met de airco aan en hopen dat hij het niet begeeft.

Het landschap is overweldigend, zoutvlaktes, grillige rotsen met als hoogtepunt de “artistic drive”, een smalle weg tussen de prachtige rotsformaties door. We bereiken het laagste punt in de US, Badwater, maar door de warmte gunnen we onszelf niet meer dan 5 minuten buiten de auto. Via het geweldige uitzicht bij Zabriskie Point verlaten we Death Valley en halen opgelucht adem.

We kunnen nog doorrijden naar Las Vegas maar tegen 7 uur hebben we het wel gehad en vinden in Pahrump een fijn hotel. Dineren doe je in de All American Wulfy’s Sportsbar. Zo dicht tegen Las Vegas aan kun je er al een beetje gokken, zijn de decolletés van de bardames vervaarlijk laag en dienen de eerste Harley cowboys zich aan. Ook de traditionele bowlingbaan ontbreekt niet.

DAG 9 – LAS VEGAS

Na het ontbijtbuffet in Pahrump is het een uurtje rijden naar Las Vegas. Het kost ons even moeite om het centrum te vinden omdat we allebei dom rechts van ons naar tekenen van bedrijvigheid zitten te kijken terwijl de actie links van ons blijkt plaats te vinden. Maar als we de auto gedraaid hebben rijden we zo Sin City binnen langs de Eiffeltoren, het Vrijheidsbeeld en de piramide. In deze piramide, Luxor geheten checken we de prijzen even; vandaag 200 dollar per nacht, morgen 80. En daarvoor zit je binnenin de piramide tussen het casinogeweld. We hebben al een wat simpeler en rustiger motel gezien, net om de hoek. Modern en met zwembad. Een beter alternatief.

’s Middags wandelen we met 40 ˚C casino in, casino uit. We lopen over de natgeregende straten van Parijs, horen de gondeliers in Venetië O Sole Mio zingen en steken de Brooklyn bridge weer over. Overal zitten mensen achter de fruitautomaten. Anderen slenteren rond met monsterflessen drank in de vorm van de Eiffeltoren of een elektrische gitaar.

Tussen al de nep façades staat er ook nog prachtige architectuur van Daniel Libeskind die de Louis Vuiton winkel en omgeving voor zijn rekening heeft genomen. Grillige metalen vormen tussen de edelkitsch.

We hebben zoveel kilometers in de hitte gewandeld dat we het ’s avonds niet nog eens kunnen opbrengen. De neon versie van alles bewaren we voor morgen.

DAG 10 – LAS VEGAS

Vanmorgen havermoutse pap met bruine suiker en rozijnen als ontbijt. Dat geeft genoeg energie voor een eerste rondje langs de piramides van Luxor en het kasteel van Sneeuwwitje. We constateren dat iedereen nog rustig achter de fruitmachines zit dus wij kunnen aan het eind van de middag rustig even pauzeren bij ons zwembad. Naast toeristen heeft ook de plaatselijke zwerver er zijn stekje gevonden samen met een dwangneuroot die elke twee minuten naar het hek moet lopen om er te spugen. Er is overal entertainment in Las Vegas.

Terwijl we zitten te eten ’s avonds posteren politieauto’s zich op de oprit en inspecteert een van de agenten zijn shotgun. Binnen horen we dat de Hells Angels in de stad op bezoek zijn. Helaas zien we ze niet en gaat de actie als een nachtkaars uit.

Als het donker is gaan we de strip opnieuw op voor de neon tour. Alles is prachtig verlicht maar hoogtepunt is opnieuw het nieuwe winkelcentrum met Dior, Versace en Vuiton. De etalages zijn superbe, het gebouw is wonderschoon, de kunst prachtig en de buitenruimtes onwerkelijk mooi. Waterwanden en vuurwerkachtige fonteinen. Ook de restaurants binnen zijn allemaal met veel smaak vormgegeven en een indrukwekkend beeld van Henry Moore is het toefje op de taart.

DAG 11 – HATCH

We rijden nog één keer de strip af in Las Vegas en via “Downtown” gaan we noordwaarts Nevada verlaten, eerst door een stukje Arizona, dan verder in Utah. We zijn te laat vertrokken en we overschrijden ook nog een tijdgrens dus is het al 5 uur als we in Zion Canyon aankomen. Vanaf de parkeerplaats wordt je met een bus langs 8 stops gereden waar allemaal massieve, recht omhoogstaande rotswanden het beeld vormen. Bij de laatste stop kun je een eind de canyon inwandelen. Op het pad wemelt het van de eekhoorns.

We stappen nog uit bij een paar stops om de bergen in de ondergaande zon te bewonderen en om 19.30 haasten we ons naar de auto want de bergweg die we moeten hebben gaat om 20.00 dicht vanwege werkzaamheden. Over een stoffige opengebroken weg rijden we verder door het majestueuze landschap. Door lange tunnels en langs plotseling op de straat lopende berggeiten. Een slang kan ik ternauwernood ontwijken.

Het wordt al donker als onze eerste poging een hotel te vinden op niets uitloopt; vol! Het tweede hotel heeft een western kamer met een bed tussen wagenwielen en een zinken teil als bad. Maar de geur in de kamer is ook zeer cowboyachtig, muffig. Dus nog een half uur verder door het donker terwijl in de verte een hert de weg oversteekt. In Hatch vinden we uiteindelijk net voor sluitingstijd een kamer. De kok wil nog wel wat te eten voor ons maken als we opschieten. Onder een gigantisch gewei dineren we met alcoholvrije biertjes. Laten we nou net vandaag in een belastingvrije zone whisky en wijn hebben ingeslagen, we zullen het de mormonen in Utah niet vertellen.

DAG 12 – KANAB

In een imitatie jaren 50 diner ontbijten we, net op tijd, want er komt een grote motorclub van Harleyrijders binnen. Dames en heren die met een “instructor” en een bezemwagen op tourtocht zijn.

Van Hatch rijden we naar Bryce Canyon waar we weer beginnen aan een dagje rotsen kijken. Hier hele panorama’s met grillig uitgesleten pieken die als een groot bos naast elkaar liggen. We bezoeken wat uitkijkpunten en daarna lopen we een trail die ons helemaal, via een zigzag haarspeldpad, beneden brengt. Nadeel hiervan is dat je ook weer omhoog moet maar we betalen de sportschool niet voor niets. En zo volbrengen we de ronde door Bryce Canyon waarin elke bocht een nieuw schitterend panorama aan te bieden heeft.

We rijden na de wandeling door naar Kanab en omdat het nog vroeg in de avond is gaan we nog een heel stuk verder naar Jacobs Lake. Maar dat hadden we beter niet kunnen doen, het enige motel zit vol en we kunnen het hele stuk terug. En in Kanab hebben ze ook niet stil gezeten want ook daar blijkt het een na het ander hotel of motel vol. Pas bij de 5e poging hebben we geluk. Gelukkig zit het steakhouse ernaast waar we buiten kunnen eten en bij kunnen komen van de stress. Een alcoholistisch type naast ons nodigt ons uit voor het drinken van wat cocktails maar we weten ongemerkt te ontsnappen.

DAG 13 – FLAGSTAFF

De lensring van de fotolens heeft gisteren spontaan los gelaten, misschien door de warmte. Maar in Kanab blijkt er zowaar een foto-repair te zijn. Maar de cowboy die er werkt komt niet verder dan een advies om lijm te gaan kopen bij Ace Hardwarestore. Maar Ace heeft Frank. Een oud straaljagermotor monteur van 75. Na zijn pensionering heeft hij 3 jaar pogingen gedaan om niets te doen maar dat bleek bijna dodelijk en daarom is Frank nu hier om van alles en nog wat te repareren. Hij spreidt een stuk wit papier uit, legt de ring er op, peutert voorzichtig een rubber binnenring er uit en draait met een minuscule schroevendraaier alle schroefjes weer vast. Sneller en goedkoper dan Nikon ooit zou kunnen.

We zijn weer wat aan de late kant dus we besluiten Grand Canyon tot morgen te bewaren en nu een rit door indianenland te maken. Eerst door het Navajo gebied en dan het Hopi territorium. Het reservaat betekent uitgestrekte leegt met hier en daar plukjes caravans met de auto’s er omheen. Geen benzinepompen, nauwelijks winkels of wegrestaurants. Elke aandrang om hier langer te blijven wordt ontmoedigd behalve om snel wat peperdure curiosa te kopen. We rijden maar verder door het prachtige landschap dat contrasteert met de droevige woonplekken.

Tegen de avond bereiken we, via een stukje Route 66, Flagstaff, waar we een hotel zoeken en een eetgelegenheid. Er blijkt een Mexicaan om de hoek. We hadden de stad ook nog willen bekijken maar het lijkt weer één lange weg.

DAG 14 – FLAGSTAFF

Het is dringen bij het ontbijtbuffet en plek om te zitten is er niet dus we nemen de oogst mee naar onze kamer.

We rijden vandaag, met vele anderen, naar de Grand Canyon. Het kost even voor we langs de kassa zijn maar daarna kunnen we langs de verschillende uitkijkpunten om ons te vergapen aan het overweldigende landschap. Rode diep uitgesneden wanden leiden ergens beneden naar een nu klein stroompje wat de Colorado rivier moet zijn. Maar het is zo diep ingesneden dat het nauwelijks te zien is. Aan de bovenkant van de canyon de grillige rotspunten die voorlopig de eeuwenlange slijtageslag nog overleefd hebben en zo een kilometers lang panorama vormen. Met de overdaad aan uitzichten vorderen we maar langzaam en aan het eind van de middag realiseren we ons dat we weer gewoon in Flagstaff uit gaan komen dus we melden ons weer bij hetzelfde Super 8 motel.

In een restaurant met een eindeloze saladebar doen we ons best onze borden niet als Amerikanen stampvol te laden, bezorgd als we inmiddels zijn voor de extra kilo’s die deze roadtrip ons ongetwijfeld moet gaan opleveren. De buiken van de net binnengekomen Harley rijders beloven weinig goeds.

DAG 15 – PHOENIX

Van Flagstaff rijden we naar Arcosanti, het ecologisch futuristisch geesteskind van architect Paolo Soleri. Hij wil af van het verspreide wonen waarbij alles alleen met een auto gedaan kan worden. Hij wil terug naar een compacte woonvorm waarbij de natuur warmte, koeling en water levert zonder de aarde te zwaar te belasten. Halfronde maanvormige bouwsels houden warmte vast of zorgen voor koelte al naar gelang de weersgesteldheid hier in de woestijn van Arizona. Alles gebouwd tegen een terras waarbij boven gewoond wordt en beneden de groentekassen zijn, althans moeten komen want slechts 4% van het plan is gerealiseerd in 40 jaar. Enthousiastelingen en studenten werken er langzaam maar gestaag aan verder. Het concept lijkt te werken maar of de wereld op tijd overtuigd raakt is de vraag.

We rijden verder naar Phoenix waar we in Scottsdale een Motel 6 vinden. Het zwembad is een welkome luxe aan het eind van de middag want de temperatuur ligt dik boven de 35 ˚C.

Scottsdale is superchique en het kost even moeite om in een protserig winkelcentrum een leuk restaurant te vinden.

DAG 16 – PHOENIX

Waar Paolo Soleri de mensen in een eco-duiventil wil samenbrengen wilde Frank Lloyd Wright weg van de mensen. Hij ging ’s winters “kamperen” in Taliesin West en de zomers bracht hij wel in de koelere delen van de USA door. In de winters bouwde hij met zijn volgelingen dit project, geïntegreerd in het landschap. Met stenen en materiaal dat er toch al lag. Alles in geometrische vormen, laag bij de grond, vaak half er in. Geen ramen, enkel canvas doeken. Nu zijn de ramen er wel en zijn er ingewikkelde airco systemen nodig om er ook zomers te kunnen vertoeven. Ook het meubilair en de interieurs zijn allemaal van de hand van de meester en het is bijzonder om dat op de originele plek te bezichtigen en gewoon op zijn stoelen en banken te zitten.

Om nog wat andere projecten van hem te zien doorkruisen we urenlang het uitgestrekte Phoenix en Scottsdale. Door cactusvelden, langs moderne zandarchitectuur en langs kilometers met autodealers vinden we uiteindelijk een prachtige kerk waarvan niet helder is of het van zijn hand is. Zijn auditorium vinden we wel, een bijna kitscherige trommel.

Terug in Scottsdale Fashion District eten we weer bij de Italiaan en bekijken de plaatselijke H&M’s en dan zien we het zowaar regenen in Arizona. Warme druppels vallen op de hete grond. Regen dient hier niet ter verkoeling.

DAG 17 – TUSCON

Op zondagochtend gaat iedereen ergens ontbijten. In twee tenten is het afgeladen vol en moeten we zelfs wachten op een tafel. Dat gaat ons voor een ontbijtje te ver. Uiteindelijk belanden we bij een Starbucks waar heet wat rustiger is.

We rijden via de Indiaanse ruïne Casa Grande, een groot lemen huis uit 1300, door naar Tuscon. Aan de stadsrand vinden we een motel en daarna lopen we de “historische” wijk in, wat lage gebouwtjes met winkeltjes die nu, op de late zondagmiddag, dicht zitten. Er loopt nauwelijks een mens op straat in Tuscon. Je vraagt je af waarom ze nog trottoirs nodig hebben in Amerika. Alleen bij de Fox bioscoop is het druk. Antieke auto’s verzamelen zich voor de deur. Binnen draait een documentaire die ze blijkbaar allemaal moeten zien.

’s Avonds vinden we de enige straat met wat leven in Tuscon. Leuke cafés en restaurants, 2e hands en retrowinkels en Mexicaanse curiosa. En op elke hoek een tattoo winkel. We besluiten morgenvroeg, als alles open is, nog even langs te komen ter inspectie.

DAG 18 – CASA GRANDE

We keren na een schamel ontbijt terug naar 4th Street waar iedereen net wakker is op deze maandagochtend en kopen er een prachtig aardenwerken Mexicaans bruidspaar, skeletjes, welteverstaan. De bruid heeft botten in haar decolleté, zeer bijzonder.

De serveerster in de Big Nose Kate Saloon in Tombstone heeft lillend vlees in haar decolleté, maar wij gaan toch voor een salade. Ondertussen zingt een cowboy Johnny Cash liedjes, is er een bruidspaar helemaal in western stijl en bedient mijn vrouw even de tap. Alles is Tombstone is als het decor uit een western, de OK Coral, de Birdcage en de sheriff.

Na dit filmdecor rijden we door naar Bisbee, een mooi historisch mijnstadje. Na een korte wandeling langs oude pakhuizen en winkels en kroegen rijden we terug in de richting van Tuscon. In Casa Grande, voorbij Tuscon zoeken we een hotel, om morgen verder naar de kust te rijden.

DAG 19 – SAN DIEGO

Om half elf rijden we weg en via cactuslandschappen, hoge zandduinen, zwerfkei bergen en drie borderpatrols rijden we naar San Diego. Daar treffen we een echte stad aan en is het even zoeken naar een hotel maar dan doemt toch het beeldmerk van een Motel 6 op aan de rand van de binnenstad.

In een pub aan 5th Avenue eten we wat en wachten tot de band begint. Het blijkt een rockabilly bandje en de plaatselijke dansschool zit al met smart te wachten tot ze beginnen. Als alles is aangesloten en de eerste tonen klinken stormen ze allemaal de dansvloer op om te rock&rollen. En dat doen ze niet onaardig. Sommige dansparen op leeftijd jumpen en jiven er flink op los.

Als we terug lopen naar het hotel liggen langs de parkeerplaats alle zwervers al in hun slaapzak. Dat zagen we hier nog niet eerder.

DAG 20 – SAN DIEGO

Na het ontbijt maken we een wandeling door het Gaslamp Quarter waar nog een paar Art Deco pareltjes staan. Van daaruit wandelen we naar de haven waar mooie kunst langs de kade staat en het vliegdekschip USS Midway ligt aangemeerd. Het schip maakt onderdeel uit van het scheepsmuseum. Verderop langs de kade zijn ook nog een antiek zeilschip en duikboten te bewonderen.

Na alle woestijnen is de temperatuur hier aan de kust gedaald naar aangename waarden en ’s avonds is het duidelijk koeler. We gaan eten bij een Italiaan die bij het afrekenen een kunstje in petto heeft dat we nog niet kenden, op de creditcard bon staat een gesuggereerde fooi van 18% toegevoegd. Ze doen alsof dit de gewoonste zaak van de wereld is. Ik suggereer op mijn beurt dat ze het er snel weer af halen en hoop dat het nog niet afgeboekt is. Is Al Capone nog steeds in de buurt?

DAG 21 – OCEANVIEW

Over de grote brug rijden we naar het schiereiland Coronado om te zien hoe de Amerikaanse pensionado’s het doen met hun uitzicht op de skyline van San Diego. We moeten constateren dat ze het niet slecht doen.

Via La Jolla rijden we langs de kust verder naar het noorden tot we een motelletje vinden in Oceanview. Het zeezicht is wel van achter de spoorlijn, maar toch! We maken een wandeling door en langs Oceanview. De zee is redelijk aan de frisse kant. We lopen naar een lange houten pier waar er volop wordt gevist, voornamelijk door de Mexicanen en Aziaten.

In Oceanview is er ook nog een drukke markt met allerlei snuisterijen, kortom net de Algarve of de Spaanse Costa.

DAG 22 – SUNSET BEACH

We rijden langs de kust omhoog in de hoop een idyllisch plekje te vinden maar wat we zien is een aaneenschakeling van rommelige dorpen met eettenten. Uiteindelijk komen we in Long Beach, Los Angeles uit maar we willen nog helemaal niet in LA zijn. Dus draaien we om en zoeken onze toevlucht in Sunset Beach. We wandelen een stuk op die “beach” en concluderen dat Windy Beach een betere benaming is. En hoewel de zon volop schijnt is het frisjes aan het strand.

We hebben nog een week vakantie voor de boeg en het is duidelijk dat we iets anders moeten verzinnen dan hier aan de kust rond te hangen in onooglijke motelkamers op tweederangs plekken. Morgen gaan we gewoon de Californische binnenlanden weer in voor nog een paar lekker warme woestenijen en dan komen we aan het eind van de week wel terug in Los Angeles.

DAG 23 – YUCCA VALLEY

Zo gauw we uit de drukte van LA komen keert het “on the road” gevoel meteen terug en de temperatuur stijgt weer boven de 30 ˚C. We vinden een luxe hotel midden in de woestijn in Yucca Valley.

Na de lunch in een typische jaren 50 diner met een Harley Davidson museumpje bij de toiletten rijden we naar Pioneertown waar het decor van een western uit 1946 is blijven staan. Nu voeren acteurs er een openlucht toneelstuk op waarbij veel doden vallen door klappertjes uit neppistolen.

We rijden door naar Joshua Tree waar we het nationale park inrijden. Het is gratis entree dit weekend dus we hebben geluk. We bewonderen de grillige bomen die voor de rotsformaties staan. Aan de andere kant van het park nemen we de weg terug naar ons hotel om te genieten van de jacuzzi en het zwembad. En van daar kunnen we zo door naar het Japanse restaurant dat ook bij het hotel hoort.

DAG 24 – BARSTOW

We verlaten onze luxe residentie voor een rit dwars door de Mohave woestijn. Het kwik bereikt niet meer de waarden van Death Valley maar het is lekker warm. Grote zoutvlaktes doemen op langs de weg. Desolate landschappen zover het oog reikt met middenin weer een enorm groot zandduin.

Als we de woestijn uit rijden belanden we in een lange file vanwege een ongeluk. Uiteindelijk wordt Barstow ons onderkomen voor vannacht. We proberen even lopend een restaurant te bereiken maar Amerika is niet gemaakt voor voetgangers. Net als alle dorpen in Amerika is Barstow een lange weg met drive inn’s, drive thru’s, parkeerplaatsen en benzinepompen. Wonen doen de mensen achter de hoofdstraat in huizen of trailers. We passen ons maar aan en pakken ook de auto om naar een restaurant te rijden.

DAG 25 – CARPINTERIA

Mojave, Lancaster, Gorman; stadjes en dorpjes die we passeren in het nog steeds barre land. Langs de snelweg kijkt een coyote ons aan. Na Gorman, op weg naar de kust vinden we onszelf ineens weer terug in de bergen als we dwars door Hungry Valley en het Los Padres natuurgebied rijden. Als we boven zijn is er een spectaculair uitzicht over de vallei. Uiteindelijk belanden we aan de andere kant van de bergen en zien de zee weer. We pakken een hotel in Carpinteria.

Een wandeling langs de zee waar sommigen hun huizen echt op het strand blijken te hebben en een wandeling door de “hoofdstraat” brengt ons uiteindelijk bij een zeer drukke Italiaan waar “Hi, I am David, I am your servant tonight” ons de pasta’s brengt.

DAG 26 – LOS ANGELES

Een goed uur rijden en we zijn weer in Los Angeles. We rijden Hollywood binnen en zoeken een hotel via een blaadje met kortingscoupons. Op Sunset Boulevard vinden we er een.

Met de “Hollywood Sign” al snel in zicht wandelen we Hollywood Boulevard op waar we kijken of onze namen misschien al op de Walk Of Fame prijken. Er zijn veel feestwinkels hier, pruiken, maskers, showkleding voor de aankomende sterren. Bij het Grauman Theatre hebben de sterren hun handen in het cement gedrukt en iedereen zoekt naar zijn favoriet.

Via Sunset Boulevard wandelen we terug en pakken aan het eind van de middag de auto voor een rondje door Beverly Hills om vrij smakeloze villa’s te bekijken. Net als in de rest van Amerika bouwt iedereen maar wat ie wil en dat resulteert in een rommeltje van van alles en nog wat. In Rodeo Drive kunnen de hoognodige zaken aangeschaft worden bij Chanel en Versace. Wat wij hoognodig hebben is een risotto bij de Italiaan aan Sunset Boulevard.

DAG 27 – LOS ANGELES

We vinden niet direct een plek om te ontbijten en springen dus maar in de eerste de beste bus die zegt: “Downtown”. Dat doet de bus dus niet echt dus zijn we er een paar haltes verder weer uit. Maar daar is wel de metro en ook een ontbijtje.

Met de metro gaan we naar Chinatown. De geur is helemaal Chinatown maar de wijk zelf haalt het niet bij die van San Francisco. De buurt er naast is El Pueblo, waar de Mexicanen de dienst uit maken. Een mooi historisch huis, een mooie kerk…dan weer de grote autowegen er omheen. Het wil nooit echt wat worden. Ook downtown bestaat uit een kluitje wolkenkrabbers die weer net zo snel ophouden als ze beginnen. Een echt juweeltje is het Walt Disney muziekcentrum, van Frank Gehry, maar dan noem je ook iemand. Zijn werk is overal ter wereld bijzonder.

En het Fashion district? Een grote verzameling van goedkope bling bling en slecht gemaakte kleding. In ieder geval niet de laatste mode waar Beverly Hills voor zal uitlopen.

We hebben weer kilometers door de stad gesjokt dus ’s avonds pakken we op zijn Amerikaans de auto om ergens een pizza te gaan eten. Op een terras aan Sunset Boulevard terwijl de auto’s voorbij rijden. Je kunt niet alles hebben.

DAG 28 – LOS ANGELES

We willen nog van alles vandaag maar het wordt allemaal niks. Eerst zijn we lang onderweg om van Hollywood in Santa Monica te komen. Als we daar eenmaal zijn lopen we de pier op waar het druk en levendig is. We overwegen om hier ergens een hotel te zoeken maar als we er een paar bekijken zijn ze of vol of te duur. Dan toch maar in de buurt van het vliegveld wat het oorspronkelijke plan was. Ook daar is het hotel van onze keuze vol en moeten we naar het wat viezige alternatief aan de overkant van de straat.

Het is al drie uur als we richting Long Beach rijden. We zoeken lang naar de Watts Towers, een kunstwerk dat van dichtbij erg tegenvalt. We moeten er wel kris kras de ongure buurten voor door. Als we op een kruising een aanrijding passeren en te snel doorrijden worden we afgeblaft door een politieagent en als we eindelijk in Long Beach arriveren is het al laat en is het overal betaald en beperkt parkeren. We hebben er al helemaal geen zin meer in.

Moedeloos van al het gecross door de stad vinden we uiteindelijk toch nog een relatief rustig strandje om lekker te eten.

Terug in ons hotel blijkt een grote politiemacht net iemand uit zijn kamer gehaald te hebben dus het is een lekkere buurt hier. Snel slapen en morgen vroeg weg.

DAG 29 – AMSTERDAM

We doen afstand van de auto die we al helemaal als de onze waren gaan beschouwen. Inchecken via de machines op het vliegveld lukt natuurlijk weer niet dus we moeten in de rij voor de aparte gevallen maar vervolgens gaat alles soepeltjes en vliegen we via Memphis en Elvis weer terug naar Amsterdam.

Paolo Soleri

Taliesin West