2009/2010 PANAMA

DAG 1 – PANAMA CITY

Gisteravond, kerstavond, waren we al in Amsterdam om voor vertrek nog even te genieten van de nieuwe Sterren van Moke in een vol Paradiso. De sterren van Moke straalden niet al te hard omdat het net leek of ze het een na het andere zelfde liedje speelden. Aan het eind van het concert kwam er een heel koor de bühne op om “white christmas” te zingen en het is dan ook hun schuld dat we ’s morgens met 50 over de snelweg rijden door de sneeuwbuien richting Schiphol. Omdat de vliegtuigen sneeuw- en ijsvrij gemaakt moeten worden hebben we al gauw een uur vertraging te pakken maar daarna volgt er een rustige vlucht die goed is voor 4 films.

In Panama City is onze airport pick up in geen velden of wegen te bekennen dus nemen we een taxi naar het door ons geboekte hotel. Het is overal erg donker op straat dus veel zien we nog niet in de stad. Ons kerstdiner is kip met patat en Panamees bier dat niet slecht is. Daarna komt de man met de jetlag-hamer. Voor ons is het al zes uur later.

DAG 2 – PANAMA CITY

Het winterweer is op slag vergeten als we in de stralende zon op pad gaan met factor 20. We wandelen langs de oceaan langs kerstbomen, koekhuisjes en kabouters naar Casco Viejo, het oude stadsdeel dat flink gerestaureerd wordt. Eerst nog even langs de vissershaven en markt waar de pelikanen en gieren ook klaar zitten voor hun kerstdiner. Casco Viejo is maar een klein gebied waar koloniale huizen langzaam iets van hun oorspronkelijke glorie terugkrijgen, maar van binnen blijven het voornamelijk armzalige hokken. We gaan naar binnen in het kantoor van een oud advocaat, vroeger één van de magistraten van regeringsleider Omar Torrijos. Overal prijken foto’s aan de muur van dit glorieuze verleden. Nu zitten de oude mannen in hun hemd in het vervallen hok een biertje te drinken onder de verbleekte foto’s. De buurman heeft er al heel wat op want hij heft een loflied aan op het mooie Panama.

Na de lunch lopen we de Calzuela af, een verbindingsweg tussen wat eilandjes waar we een mooi uitzicht hebben op de skyline met de wolkenkrabbers van Panama City. Daarna pakken we een taxi naar het hotel waar we ook eten. Alles is hier vanwege de feestdagen vrij uitgestorven en maar enkele winkels zijn open.

DAG 3 – PANAMA CITY

Na het ontbijt in hotel Costa Inn pakken we een taxi naar de Miraflores sluizen in het Panama kanaal. De Mekong Star wordt er juist een aantal meters opgetild op haar weg naar de Caribic en cruiseschip Europa doet de omgekeerde weg. In het bezoekerscentrum doet de speaker zijn best alle aanwezige bevolkingsgroepen aan het klappen en het joelen te krijgen. Gelukkig beperkt hij zich tot de ingezetenen van Noord en Zuid Amerika zodat wij rustig kunnen kijken zonder de wave te hoeven doen. Het is een imposant gezicht. De kleine locomotiefjes die het enorme schip recht door de sluizen leiden, waarna de enorme waterverplaatsing kan beginnen.

Van de sluizen gaan we naar het Parque Natural Metropolitano, gewoon een stuk jungle midden in de stad. Met hier dan de mierensnelwegen, waar de mieren in een onafgebroken stroom bladeren vervoeren naar hun nest terwijl op de achtergrond de auto’s op die andere snelwegen te horen zijn. Meteen bij binnenkomst van het park zien we ook onze geliefde blauwe morpho vlinder vliegen. Het knalblauwe accent in de groene jungle. Even later ritselen neusberen voorbij, zien we spechten in de bomen en tot slot de zogenaamde ”titi” aapjes. Miniatuur aapjes hoog boven in de bomen. Aan het eind van de trail is een uitkijkpunt waar je door de boomtoppen heen de hoogbouw van de stad ziet. Een bizarre plek. ’s Avonds op tv zien we Indiana Jones veel meer moeite hebben in de jungle.

DAG 4 – PANAMA CITY

We testen de geldautomaten in Panama en die blijken goed te werken wat ons budget aanmerkelijk verruimt en dus nemen we maar weer lekker een taxi naar het Nationale Park Soberania. Helaas ligt de ingang van het park ver af van de echt mooie stukken en doen wij, met 2 jonge gidsen, een soort surrogaat trail waar we weinig zien. Als we met dat rondje klaar zijn kunnen we nog wel op een ingewikkelde manier verderop maar we besluiten dat een lekkere lunch in Casco Viejo toch ook niet te versmaden is. Maar ook daar weinig geluk, het fijne restaurant naast de Franse ambassade blijkt dicht. Bij een andere mooie tent waar we gaan zitten is er slechts één menu, te beginnen met champagne en een derde plek denkt dat het grappig is in Panama een Thais menu voor te schotelen maar uiteindelijk weten we toch ergens de honger te stillen.

We wandelen langs de oceaan terug naar het hotel. Het is vandaag de eerste dag dat iedereen werkt en alles open is sinds we hier zijn dus het lege straatbeeld is compleet veranderd.

’s Avonds op het terras van ons hotel wordt het met wat medegasten erg gezellig.

DAG 5 – EL VALLE

Met de taxi zijn we zo bij de busterminal en een half uur later rijden we al in een klein minibusje richting El Valle. De bijrijder is een muziekliefhebber want hij heeft een grote map Cd’s bij zich en de bus heeft een lekkere installatie. Swingend rijden we de provincie in. Overal verschijnen poppen bij de huizen. Ze blijken er te staan voor de 31ste, dan gaan ze namelijk in de fik om het oude jaar uit te luiden. De weg naar El Valle is vanaf de Pan American Highway 28 kilometer de berg op en dan arriveer je in een soort tuin van Eden. Gebouwd op de kratervloer van een gedoofde (hopen we) vulkaan is het nu een vogel- en bloemenparadijsje. Het dorp zelf stelt niets voor, een lange weg met wat bebouwing. Door de hoogte hier is het wat koeler.

We vinden een erg leuk hotel, met dakterras. Als we onze spullen daar gestald hebben maken we een eerste wandeling door El Valle. We gaan naar de “geverfde steen”, een grote rots met allemaal prehistorische tekeningen er op. Niet helemaal prehistorisch, maar toch al zeer beroemd zijn de mannetjes met de onvervalste panamahoed waarvan we er hier een paar in het wild zien.

In ons mooie hotel is er ook een restaurant dus dat proberen we vandaag maar uit, ook omdat er een rare storm opsteekt met af en toe ontzettend harde windvlagen die de hele nacht aanhoudt.

DAG 6 – EL VALLE

We wandelen het dorp weer uit voor een bezoekje aan El Macho, de grote waterval. We krijgen een robuuste stok mee alsof we een zware expeditie tegemoet gaan, maar het is even een paar trappen op en we zijn al bij het uitkijkpunt over de waterval. Een blauwe morpho vlinder schiet voorbij en daarmee is elke dag al meteen goed.

Na de lunch lopen we het miljonairslaantje af om de villa’s van de rijken te bewonderen die hier zeer groot zijn, gelegen in nog grotere tropische tuinen.

Dan dringt zich het probleem van oudejaarsavond op, morgen, een probleem waar we wel vaker mee worstelen. Ineens is het zover en hebben we slecht nagedacht waar we dat willen vieren. In de haast proberen we een strandhotel te reserveren maar het ene adres is onbereikbaar, het andere vol, dus morgen verblijden we onszelf met een trip in het ongewisse.

DAG 7 – BOQUETE

Als we op de bus staan te wachten waagt de eigenaar van het hotel nog een aantal pogingen om ons ergens aan het strand te krijgen. Maar of het hotel is te duur of we moeten er minstens drie nachten verblijven en een andere optie is te vaag. Dus met een vertraging van een uur rijden we de berg af. Op de Pan American hebben we wel meteen een directe bus naar David te pakken maar we moeten meer dan 200 kilometer overbruggen dus echt opschieten doet het niet. Pas om 5 uur zijn we in David maar een goedkope taxi brengt ons snel naar Boquete waar we blij zijn snel iets te vinden maar al gauw minder blij zijn als het warm water niet echt functioneert.

De temperatuur is hier boven, nu we opnieuw op een berg zitten, frisjes. En het oudejaarsdiner is met een openstaande deur een kille aangelegenheid, maar het eten in de bistro is voortreffelijk. In een prachtig Afrikaans gedecoreerde bar worden we met wat cocktails weer warm maar middernacht halen we net niet. Er moet vuurwerk aan te pas komen om er voor te zorgen dat de intrede van 2010 toch niet ongemerkt voorbij gaat.

DAG 8 – BOQUETE

Niet al te lang geleden heeft een storm gezorgd voor een ravage in Boquete, een nieuwe brug weggevaagd en hebben verwoestende rivieren huizen meegenomen en ook het pad der quetzals verwoest. Van de pensioneigenaar krijgen we daarom een alternatieve route die we door de jungle kunnen lopen. Eerst met een taxi zo’n 10 kilometer het stadje uit en dan het bos in, langs wat boerderijtjes van indianen. Het is een prachtig pad met watervallen en schitterende bloemen maar dieren laten zich niet zien.

Als we terug zijn bij de boerderijtjes lopen we het weggetje af richting Boquete tussen koffieplantages en jungle door met af en toe een nederzetting van indianen, waarvan de vrouwen hier felgekleurde, tentachtige jurken dragen.

Terug in Boquete halen we wat lekkere dingen uit de supermarkt om vanaf ons balkon te genieten van de hoteltuin waar je meer dieren ziet dan in de jungle. Kolibries en andere mooi gekleurde vogeltjes. En natuurlijk Willy, de allermooiste toekan die we ooit gezien hebben, die hier in een grote kooi zit. Zijn snavel heeft alle kleuren van de regenboog, een knalgele borst, een felrode kont en blauwe poten. Kortom een vliegende kleurenwaaier.

Op nieuwjaarsdag zijn veel restaurants gesloten maar we vinden toch nog een pizzeria die onze honger wil stillen.

DAG 9 – BOCAS DEL TORO

De oude bluebird schoolbus lijkt uit Boquete te kruipen maar na de eerste 5 kilometer komt hij toch op stoom. In David hebben we meteen aansluiting. De bus naar Changuinola staat al klaar. We moeten even dreigen met het pakken van de volgende bus om niet op de achterbank gepropt te worden maar dan blijken er ineens toch 2 stoelen bij de deur te zijn. Dat betekent overigens niet dat we niet af en toe bijna iemand op schoot krijgen maar het is te doen.

We vragen ons net af waarom 150 kilometer rijden viereneenhalf uur moet duren als de bergen zich aandienen om het antwoord te geven. Helemaal duidelijk wordt het als we in die bergen vele plekken passeren waar de berg grotendeels is weggespoeld. In Almirante begrijpen we de signalen verkeerd dat we er hier uit moeten want volgens de Lonely Planet vertrekken de boten naar Bocas del Toro in Changuinola en dat is nog een half uur verder. Maar niet dus. Een storm heeft ook daar de boel geruïneerd. Ons goedkope busreisje wordt toch nog prijzig want we moeten snel een taxi vinden die ons weer terugbrengt naar Almirante en dan moeten we maar hopen dat we daar aan het eind van de middag nog een boot naar de eilanden vinden. Maar dat is gelukkig geen probleem. Over een kalme zee varen we naar Isla Colon. Omdat we zo laat zijn zitten de meeste hotels vol maar na veel heen en weer geloop vinden we een redelijke kamer naast het hotel waar we eigenlijk heen willen maar pas morgen terecht kunnen.

Mijn vrouw is inmiddels zwaar verkouden en is doof aan één oor dus we gaan het hier even rustig aan doen.

DAG 10 – BOCAS DEL TORO

Om de dove patiënt te ontzien hebben we vandaag een programma van zitten, lezen en eten. ’s Morgens bij het ontbijt is de eigenaar van het hotel bezig zijn kaketoe op te voeden als het beest er genoeg van krijgt en weg vliegt naar een hoge boom ergens op het eiland, waarna de eigenaar op zijn fietsje op zoek mag, maar de vogel is voorlopig gevlogen.

Op straat is het een voortdurende stroom van backpackers die hotels in en uit vliegen. Tussendoor gaan de jongens met hun surfboards naar het strand en lopen de meisjes mooi te wezen in de straten.

Aan het eind van de middag maken we een wandeling langs de kleurrijkste huizen op palen. De eilanders zijn in de voortuintjes druk doende de laatste restjes drank, waarschijnlijk overgebleven van de jaarwisseling, soldaat te maken. Wij passen ons ook aan door tijdens het happy hour wat cocktails te nuttigen en daarna uitgebreid te dineren. De dove patiënt maakt het goed.

DAG 11 – BOCAS DEL TORO

De dove patiënt keert naar 10 pakjes zakdoekjes langzaam terug naar het land der horenden en daarom gaan we er even op uit. We pakken een taxi naar Boca del Drago aan het andere eind van het eiland. Hier moet het wemelen van de zeesterren maar we zien er maar een paar. Wel veel verwoesting, veel omgewaaide palmbomen en een kapotte kust. Een storm heeft hier nog niet zo lang geleden flink huis gehouden. Na een verfrissende duik eten we wat in het enige restaurant hier en daarna zitten we loom tegen een omgewaaide boom geleund, uitkijkend over de tropische wateren, te wachten op de taxi. Die voert ons over een al even verwoeste weg dwars door de jungle weer terug naar ons hotel.

Daar is inmiddels de kaketoe na zijn dagje uit ook weer terug. Ze hebben hem wel ergens uit een hoge boom moeten halen.

DAG 12 – BOCAS DEL TORO

We hebben gisteren een snorkeltripje geboekt maar dat blijkt vandaag een vrij toeristische aangelegenheid. We zitten met meer dan 20 personen netjes naast elkaar in een snelle boot. De eerste stop is de dolfijnenbaai waar nog eens 10 boten liggen te wachten. De garantie op dolfijnen wordt erbij geleverd, 100 % kans en het duurt inderdaad niet lang voor we ze zien. Als de boot op hoge snelheid rondjes vaart kiezen de dolfijnen al snel de slipstream.

De snorkelplek lijkt een truc voor het restaurantje dichtbij waar er geluncht moet worden. Er ligt meer vis op de borden dan in zee. Toch zien we een paar mooie exemplaren, zoals 2 egelvissen. Het koraal is hier wel bijzonder, enkele zeer mooie trompet- en bekervormige formaties in mooie kleuren. Bij het restaurantje keilt een jochie uit een hangmat en hij moet eerst met bebloede kop naar een dokter op het hoofdeiland gebracht worden voor we verder kunnen.

Red Frog Beach is de volgende bestemming en hier worden we verwelkomd door 2 luiaards die de mangroves afstruinen. Het strand is prachtig maar met woeste golven die het zwemmen onmogelijk maken. Aan het eind van de middag heeft niemand meer zin in de laatste snorkelplek dus keren we terug naar ons eilandje.

Omdat het zo relaxed zitten is bij ons hotel besluiten we opnieuw niet te gaan zoeken naar een ander restaurant. Totdat om 10 uur de hekken dichtgaan en de televisie uit.

DAG 13 – DAVID

Je hoeft geen snorkeltripjes te organiseren om dolfijnen te zien want als we de watertaxi terug naar Almirante nemen zien we ze ook zwemmen. In Almirante duurt het enige tijd voor we verder kunnen, de eerste bus die komt laten we aan ons voorbij gaan want Mijn vrouw is niet van plan 4 uur lang achterste voren bovenop de motor te gaan zitten. In de bus die een uur later komt hebben we wel 2 normale plekken. Toch arriveren we pas om 4 uur in David waardoor we besluiten hier maar te overnachten en morgen pas een poging te wagen het ongewisse strand van Boca Brava te bereiken want als we daar niet terecht kunnen wil je dat niet aan het begin van de avond ontdekken in the middle of nowhere. Dus hebben we volop tijd onze proviand aan te vullen met appels en Panamese rum.

David is de 2e stad van Panama maar is in alles een doorsnee provinciestad met helemaal niets. Hoewel, een pizzeria is er wel.

DAG 14 – BOCA BRAVA

Van ons hotel lopen we naar het busstation waar we de bus pakken tot aan de afslag Horconcitos. Van daar met een taxi naar Boca Chica en dan met een boot over naar Boca Brava. Het hotel waar we geen contact mee konden krijgen blijkt open en ze hebben een kamer. Er zitten nieuwe eigenaars op die druk bezig zijn met achterstallig onderhoud. Het hotel ligt hoog op een heuvel en kijkt prachtig uit over de hele baai. Om bij een strandje te komen moet je een halve jungletocht ondernemen. Het strand dat dan als beloning zou moeten wachten valt erg tegen, stilstaand troebel water waardoor het net lijkt of je aan een meertje zit.

Als we terug lopen komen we een prachtige veelkleurige rups tegen op het pad. Zwart met gele ringen en een felrode kop.

’s Avonds genieten we op ons hoge terras van een lekkere cocktail.

DAG 15 – BOCA BRAVA

We worden wakker met een brulaap uitgestrekt op een tak vlak voor ons raam. Hij is net bezig toilet te maken en een licht ontbijt te nuttigen. Als wij hetzelfde hebben gedaan gaan we met een vreemdsoortig “landingsvaartuig” op een tripje naar wat afgelegen eilandjes. In de buurt van wat rotsen gaan we snorkelen en we zien al wat meer vissen dan aan de Caribische kant. Een grote blauwe lipvis en andere mooie exemplaren. Ik duik een mooie parelmoeren schelp op, helaas zonder parel.

Tussen het snorkelen door verblijven we op prachtige strandjes die het domein zijn van de krabben. Met hun schelpen als draagbare caravan struinen ze het strand af en ze blijken gek op kokosnoten die uit de palmen gevallen zijn. Met zijn allen duiken ze in de helften.

Een stelletje op huwelijksreis dat bij ons in de boot zit meent een heerlijk ruikende vrucht te moeten proberen. Maar het blijkt voor deze Adam en Eva de verboden vrucht, een giftige. Met een brandende keel doen ze de rest van de dag niks anders dan literflessen water leeg drinken. Later vernemen we dat de vrucht door indianen gebruikt werd om giftige pijlen mee te maken. Op de meeste plekken zijn de planten uit veiligheidsoverwegingen weggekapt, maar dus niet op afgelegen tropische eilandjes. Maar het bruidspaar overleeft gelukkig dit avontuur.

Als we terug zijn op onze kamer zit de hele familie brulaap in de boom voor ons raam dus we kunnen volop genieten van de capriolen die ze uit halen om bij de lekkere bladeren of vruchten uit te komen. Wij gaan ook maar weer lang dineren omdat je verder weinig anders kunt hier. Als alle gasten gevoerd zijn gaan de werknemers die rondom het hotel aan het werk zijn aan het bier. En als de keuken dicht gaat voegen 3 dikke kokkinnen zich bij hen terwijl hun kinderen spelletjes spelen. Als de families vertrekken zoeken wij ook ons bed op.

DAG 15 – CHITRE

Om een andere kant van Panama te zien dan jungle, zee of bergen besluiten we het platteland op te zoeken in Chitre. Daarvoor neme men een boot naar Boca Chica, dan de taxi naar de kruising bij Horconcitos, dan een busje naar Tome, dan een busje naar de Pan American Highway, dan een busje naar Santiago en tot slot een bus naar Chitre. Na deze ingewikkelde maar zeer soepel verlopende reis is het beloofde land zwaar teleurstellend. Geen mooi Spaans stadje maar een nietszeggende uithoek.

Ook het hotel in het stadje is niks bijzonders dus zoeken we onze toevlucht net buiten de stad in een ander hotel. We gaan even stevig heroverwegen of we onze plannen om hier 2 nachten te blijven niet moeten herzien.

DAG 15 – SANTA CLARA

Het eten in het hotel-restaurant gaf de doorslag, dat was ook niks bijzonders dus we pakken onze spullen en zetten koers naar Santa Clara, het strand onder El Valle. We hebben een directe bus vanuit Chitre dus dat schiet lekker op.

Als we aankomen bij het strand is het net de Algarve tijdens het hoogseizoen. Overal geparkeerd blik, luide muziek en het terras afgeladen vol. En er is precies nog één hut vrij, een vijfpersoons. Maar we hebben onze spullen nog niet binnengezet of de uitzocht begint. Al onze buren verdwijnen en in de loop van de middag loopt het hele strand leeg. De paarden, de motoren en de jetski’s worden afgevoerd en een berg lege blikjes blijft achter. We maken een lange wandeling langs het strand en nemen een duik om af te koelen. En ’s avonds gaan we maar niet te laat eten uit angst dat ook het restaurant zijn deuren vroeg sluit na de zondagse exodus.

DAG 16 – SANTA CLARA

Het ontbijt is voor het eerst niet om over naar huis te schrijven, geen brood maar muffe tortilla’s bij het ei dat drijft in een vieze saus en dan ham erbij dat volgens mijn vrouw teveel smaakt naar varken. We besluiten naar de Pan American te lopen waar zich een Amerikaans gerund hotel bevindt om te kijken of we daar misschien heen moeten verkassen maar daar blijkt er weer een ander nadeel, de keuken is gesloten op dinsdag omdat het personeel ook een dagje vrij moet. Als gast moet je het die dag dan maar uitzoeken hoe je aan wat eten komt. In de tuin van het hotel staan allemaal kooien met papegaaien en toekans en ineens zien we ook een heel klein “titi”aapje heel dichtbij komen die ook wat eten komt scoren, misschien om zich al in te dekken voor de dinsdag.

We lopen terug via de “supermarkt” om een alternatief ontbijt in te kopen met wat brood en yoghurt. Een blikje fruit als toetje is bedorven en explodeert bijna dus dat is weer een tegenvaller. De rest van de dag vertoeven we op het strand waar het lekker rustig is. De volksstammen van gisteren zijn verdwenen.

Om aan het restaurant van ons hotel te ontsnappen lopen we aan het eind van de dag toch weer naar het Amerikaanse hotel om daar vandaag te eten. Het heeft iets van een Hitchcock film daar, een ziekelijke vrouw in een rolstoel die de lakens uitdeelt aan twee oudere heren die de klusjes moeten doen. Ook de Panamese serveersters moeten met de rekeningen steeds langs “mevrouw”. Maar het eten is heerlijk en we zijn ontsnapt aan ons restaurant. Voor morgen vinden we een alternatief, vlakbij zit een nieuw restaurant dat volgens 2 gasten die er zitten te eten het beste restaurant van Panama is. We gaan het morgen uittesten.

Als we lekker een filmpje liggen te kijken loopt er een kakkerlak tussen ons door en voor het eerst beginnen er ook wat muggen te verschijnen. Tijd om ons mooie muskietennet uit de rugzak te halen.

DAG 17 – SANTA CLARA

We wandelen voor ons ontbijt weer een kilometer naar de supermarkt; brood, kaas, yoghurt en jus én een bankje voor de deur. Dan terug naar het strand waar het alleen oppassen is voor plotselinge windvlagen die de tafel leegblazen. Met de rest van het brood en een blikje tonijn verzorgen we ook zelf de lunch omdat we even klaar zijn met het restaurant.

’s Avonds zitten we inderdaad in het beste restaurant van Panama, heerlijke sausijsjes vooraf en rijst met kreeft als hoofdgerecht en dat alles gewoon in een aan de Pan American Highway gelegen restaurant. Maar binnen is alles chique Spaans. Ze hebben hier ook kamers die we met alle plezier mogen huren, maar wij denken dat het beter is dat ze die eerst afbouwen.

DAG 18 – SANTA CLARA

We besluiten nog een dag langer te blijven, alleen gaan we bij het Amerikaanse Motel aan de Pan American logeren, waar we meteen ook maar ontbijten. Alleen komen er meteen nieuwe voorwaarden; was dinsdag de keuken al gesloten, vandaag gaat de poort om 20.00 uur dicht en een groot bord waarschuwt dat alles goed bewaakt wordt door een valse hond en dat men beschikt over wapens voor wie het mocht proberen over de muur te klimmen. We weten niet of Bette Davis in haar rolstoel zelf schiet of dat haar twee mannen ’s nachts op wacht staan.

De papegaaien kletsen er ondertussen vrolijk op los en voor een perfecte imitatie van een ringtone draaien ze hun vleugel niet om.

Vandaag maken we de ongekeerde wandeling naar het strand en aan het eind van de middag posteren we ons in het motel naast het kleine zwembad.

De moeilijkdoenerij met de poort zorgt er voor dat we maar gewoon eten bij ons hotel en de aanwezige en binnendruppelende Amerikanen zorgen zelf voor de toegevoegde amusementswaarde. Regelmatig vallen er flarden van gesprekken te horen als: “I serve my country” en dan volgt er de nodige bombastische borstklopperij. Het wordt helemaal leuk als een luidruchtige gast arriveert; “Trouble has arrived”. De anderen fluisteren elkaar toe “Army, special forces”. En onze geheim agenten praten zo hard, na elk biertje harder, dat we de halve conversatie meekrijgen. Het gaat alleen maar over FBI en CIA en contacten met een “local spy” en hoe waardevol ze zijn en hoe ze met die contacten in de VIP boxen van het Yankee stadion binnenwandelen. Ook weten we nu dat het lastig is je dochter te verhuizen naar New York omdat je met een vrachtwagentje met inboedel bijna de stad niet meer in komt. We weten nu wat Amerikanen bedoelen met “share information”. Ze zijn zo luidruchtig dat de hele wereld kan meeluisteren. Het blijft voor het ego lastig een held te zijn als niemand er deelgenoot van kan zijn. We hebben hier geen TV op de kamer maar hebben de film al live gezien.

DAG 19 – PANAMA CITY

De eekhoorns komen voorbij, het aapje springt door de bomen, blijkbaar tijd voor het ontbijt. Het motelrestaurant, vol met Amerikaanse sportposters is een pleisterplaats voor pensionado´s uit de omgeving. Panama lijkt het Zuid Frankrijk voor de Amerikanen. Overal staan grote huizen, dicht bij het strand en de doorsnee Panamees vervult hierdoor in grote getale het beroep van tuinman. Ze lijken er goed van te genieten want de huizen die ze beheren lijken het grootste deel van het jaar leeg te staan.

Wij pakken de bus terug naar Panama City en nestelen ons weer in de Costa Inn waar het even praten kost om net als de vorige keer 55 dollar per nacht te betalen en geen 77. Gelukkig heb ik het bonnetje van 2 weken geleden nog als bewijsmateriaal. We gaan lunchen in Casco Viego en daarna lopen we door de armzalige winkelstraat van het oude gedeelte van de stad. Er lopen hier veel Kuna indianen en ze hebben zelfs een winkeltje waar ze hun kleurrijke kralen en stoffen kopen. Alleen de vrouwen dragen grote kralenbanden om armen en benen en hebben een gouden knopje door de neus terwijl hun mannen er als doorsnee Panamezen naast lopen. Een raar gezicht. We kunnen een paar mooie foto´s maken want de vrouwen zien er prachtig uit.

We nemen een taxi naar Panama Viejo, de ruïnes van oud Panama maar die zijn echt niet de moeite waard.

´s Avonds is het hotel-restaurant afgeladen vol maar we weten nog een plekje te bemachtigen. Op TV zien we voor het eerst de verschrikkelijke beelden van de aardbeving in Haïti.

DAG 20 – PANAMA CITY

Ze zijn zo vriendelijk om ons de kamer tot 2 uur te gunnen dus na het ontbijt en een schandalig late gang naar het postkantoor om onze ansichten te posten kunnen we nog wat filmpjes kijken voordat we naar het vliegveld vertrekken. Het hotel voorziet in een gratis busje en ondanks alarmerende weersberichten uit Europa de afgelopen weken verschijnt de KLM keurig op tijd op de Panamese luchthaven. Wij zijn ook ruim op tijd dus we gaan soepel door de check-in. Na de mislukte aanslag op 25 december zijn de veiligheidsmaatregelen weer verscherpt. Handbagage wordt bij de gate doorzocht en er is even verwarring als de tickets blijkbaar nog een extra stempel behoeven. Maar na een half uur in de rij staan blijkt dat alleen voor transit passagiers te zijn. Eenmaal aan boord gaat het snel. We hebben de wind mee en het gaat boven de 1100 km per uur. De trein is ook snel, de bus staat klaar, kortom, vlekkeloos vervoer.

Panama

Guna (Panama)